Hükümetin emekliyle, memurla, işçiyle, çalışanla yaptığı bir danstır bu.
Son bir ayda “şu olacak, bu olacak” denilerek yaklaşık 30 milyon insanın aklıyla ve umuduyla oynanıyor.
Asgari ücret tespitinde bir sendika genel başkanı toplantıya gitmiyor, emekliler derneği başkanı “reisle görüştük” diyor…
Bunların tamamı hikâye.
Verilecek zam zaten belli, gerisi toplumla oynanan bir oyalama oyunu.
Asıl enteresan olan ise şu:
Bizim haklarımızı savunması gerekenler, hükümetle nasıl daha yakın oluruz derdinde.
Bu tablo, savunulacak hakların değil, oynanan bir tiyatronun varlığını gösteriyor.
Ama biz görmezden geliyoruz.
Soruyorum:
Bizlerin haklarını savunanların hükümet tarafından finanse edildiğini, ailelerine her daim destek sağlandığını bilmiyor muyuz?
Milletvekili oğlu olan bir STK başkanı hükümetle nasıl ters düşsün?
Sendikalarda durum farklı mı sanıyorsunuz?
Hak istemek için makama, mevkiye, bürokrasiye muhtaç olanlar, hükümetin karşısında bizim hakkımızı nasıl savunsun?
Zaten her biri iktidarın yanında, rica eder pozisyonda değil mi?
Buradan işçi arkadaşlara soruyorum:
Sendika başkanlarınızın lale devri yaşadığını bilmiyor musunuz?
Esnaf arkadaşlar…
Genel başkanınız 40 yıllık koltuğunu koruma derdindeyken, sizin hakkınız aklına nasıl gelsin?
Adam oğlunu vekil yapmış, kendini “esnafın kralı” ilan etmiş.
Aklını peynir ekmekle mi yemiş de çıksın sizin için mücadele etsin?
Ancak rica eder… ki ediyor.
Tüccar arkadaşım…
Senin STK başkanının geçmişte AKP milletvekilliği yaptığını bilmiyor muyuz?
Adam alabileceği bir bakan koltuğunun hesabını bırakıp da senin üç kuruşluk emekli aylığınla mı uğraşacak?
O da yalandan rica eder, o kadar.
Bunları Meclis’te görmedik mi?
Mikrofon açık kalmıştı hani…
“Siyaset bu, kusura bakmayın” diyen parti liderlerini unutmadık mı?
Şimdi diyorsunuz ki:
“Peki biz kimden destek bekleyelim?”