İçimiz sıkışıyor, ruhumuz daralıyor, yüreğimiz kanıyor; ve biz, olanlar karşısında izleyici olmaktan başka bir şey yapamıyoruz. Prangalarla zincirlenmiş gibi ayaklarımız yerimizde sabit kalıyor, kımıldayamıyor, yürüyemiyoruz.
Bağırıyoruz, haykırıyoruz ama sesimizi kimselere duyuramıyoruz; belki de sesimiz işitiliyor fakat anlaşılmaz bir şekilde herkes kendi yoluna devam ediyor. Nedenler ve niçinler havada uçuşuyor; yapamazlar, yapmazlar diyorlar ve gerisi.
Vesaire vesaire, yola devam ediyoruz.
Ama ne yazık ki, herkes her şeyi yapıyor, umarsızca bildiği yoldan ilerliyor.
Bu tutum, daha derin bir düşünme ve sorgulama gerektiren durumlarda oldukça kaygı verici. Bir kez daha gazete, dergi, televizyon ve sanal medyayı harmanlıyorum; aynı hikayeler, aynı sloganlar, aynı nefret söylemleri...
Sadece kişiler ve mekan çeşitliliği mevcut; cinayetler, rüşvetler, adaletsizlik, hükümsüzlük... Ve en acı olanı, yaşadığın ülkenin düştüğü ve düşürüldüğü çıkmazlar. Bozuk düzen ve her kafadan çıkan sesler, meclisten uzanan hadsizce söylemler ve onları destekleyen kişi ve gruplarla beraber; bu nasıl bir düşünce ki, hukuka aykırı bir insan, baba katili olan bir bireyi nasıl Gazi Meclise çıkarıp konuşturacaksın?
Onca şehidi boşuna mı verdik ? Onca ana, boşa mı ağladı? Onca kadın, boşa mı gencecik yaşında dul kaldı? Ve onca babaya hasret doğan bebekler ve çocuklar, boşa mı yetim kaldı? Şimdi Apo'yu meclise çağırmak nasıl bir fikir? İnsan önce haya eder, utanır bunu söylemekten ve zikretmekten. Yok edilmek istenen, bölünmesi arzulanan ülke mi?
Gördükçe, acının nasıl bir feryat olduğunu ve yüreğin yangınını bilirim. Bu, evladının kötü maddeye alıştırılarak, yavaş yavaş koparılması ve bir anda yok olduğunu görmek gibidir.
Bu derin ihanetin yarattığı ıstırap, tanımı olanaksız ve zor bir duygudur. Bir anne, evladını kaybettiğinde, o da onunla birlikte ölür; fakat bu acıyı kimse bilmez. Öyle bir durum ki, benim ülkemin acısı da bu şekilde öldürülmek için çırpınan bireyler ve gruplar tarafından doğuyor. Bizleri yok ettiler ama hâlâ kimse ölümün sesine uyanamadı.
Sevgi ile kalın
