İnsan, ölümün soğuk ve acımasız yüzüyle karşılaştığında birdenbire suskunluğa bürünür. Kendime birkaç soru yönelttim ve ardından masaya oturarak içsel bir diyaloga başladım. Çanakkale dedim kendime, Çanakkale. Sayısız şehit verildi, o aziz toprak için birçok savaş gerçekleştirildi; nice çocuklar babasız, kadınlar eşsiz anneler, evlatsız babalar geride kaldı.
Bir an için bir ürperti hissettim ve içimde derin bir acı belirdi. Ve dedim ki, aynaya baktığımda, ey Mustafa Kemal... Gözlerimi kapatarak, birçok cephede cereyan eden o savaşı zihnimde canlandırdım; açlık, yokluk ve uykusuzluk nedeniyle bitap düşen askerlerin çektiği acıyı düşündüm. İnsan, bu denli kayba ve cana nasıl dayanabilirdi ki? İçsel kopuşların yarattığı fırtınalara, bu sınırsız acıya, kaybettiği cana karşı insan nasıl direnç gösterebilir, vatanı için çaresiz bir şekilde suskun kalabilir mi?
Vatan için ölüme siper
olmuş göysümüzle Bin yıl daha geçsede. Bu aşkla gerekirse şahsınız vatan için.
Başta baş komutan Mustafa Kemal Atatürk
Olmak üzere tüm şehitlerimizi. Saygı sevgi ve minnetle anıyoruz.
Sevgi ile kalın
Gülper Yılmaz
