İnsanız işte, hepimiz öyle ya da böyle, kendimize göre duygularımızı yaşarız. Kimi güçlü, kimi neşeli, üzgün, hüzünlü, uçarı, kimi deli dolu, daldan dala konan serçeler gibi…
Ya da ne bileyim bir saatin sarkacı gibi, bir o uca bir bu uca koşar dururuz, akıp giden zamanla inatlaşır gibi…
Çoğunlukla dengede kalmayı başarırız ama bazen bu mümkün olmayabilir… Olsun varsın o zaman da koyuver gitsin, insanız dedik ya…
İşte o zaman kontrol bizden çıkabilir, eeee çıksın, “yaşanacakmış yaşandı “ demeyi de bilmeli insan…
Irmaklar, dereler de taşmıyor mu,
Rüzgar önüne katmıyor mu her ne koparırsa,
Ağaçlar ilkbaharda çıldırmıyor mu
Biz de doğanın bir parçası değil miyiz ?
Yorulup bir mola verelim ara ara, sığınalım doğaya ya da birine, birilerine, eşyalara, hayvanlara, bitkilere, müziğe, şiire, kitaplara…
Ağaçlar, denizler, kuşlar, çiçekler konuşur, dinler ve cevap verir, bir yol gösterir bize… Yeter ki duymasını, anlamasını bilelim, gerçeğe ulaşmanın yegane yolu bu olabilir.
Yıllarca insanlar, bilge kişiler, şifacılar, mutluluğu böyle bulup, pay etmediler mi insanlara…
Nadir de olsa sığınma ihtiyacı duyarım, hemen doğaya koşmak gelir içimden.
Deniz kenarı ilaç gibi.
Taş sektir ya da dalga sesi dinle farketmez, hele bir de gün batımı ise zaman, terapilerin en bedavasıdır.
Dağlar, çiçekler ve ağaçlar… Konuşur, dertleşir, dersimi alır dönerim.
Yağmur, kar yürüyüşleri, sırılsıklam olana kadar… Bir kitap yazılmasa da iki-üç şiir garanti çıkar.
Kuşlar, birinci dereceden antidepresan, hayal dünyanı zorlamaya gerek bile yok, dost, yaren, yoldaş, sırdaş, gönüldaş, abla, kardeş, ana, yar, sevgili hepsi…
Toprak ise başlıbaşına sadık yarimiz…
Yaşamı onlardan öğrenmek ne tuhaf
Görmek, bilmek, duymak isterseniz, bir bebeğin gözlerine de bakmayı unutmayın sakın…
Yazmak ise herkese şifadır. Bunun farkına varanlar çok şanslı, yaratıcılık böyle gelişiyor, özellikle çocuklar için…
Birilerinin beğenmesi hiç önemli değil, kâğıt beğensin, kalem dökülsün, yürek inansın, yeterli…Çok demode gelebilir bazılarına ancak ben günlük tutmanın ve hatıra defteri oluşturmanın çocukların gelişimi için çok faydalı olacağını düşünüyorum…
Yazmanın büyüsüne kapılmaları şifa olur, umut olur, kimbilir, belki de ünlü yazarlara dönüşebilirler.
Ben kalemin büyüsüne, kağıdın kapıldığını ve aralarında bir çekim olduğunu düşünüyorum. Bu ayrılmaz ikilinin yaşadığı ölümsüz aşkı da saygı ile karşılıyorum.
“ Artık klavyenin büyüsü var “ dediğinizi duyar gibi oluyorum … Hayır, ben kâğıdı kalemden ayıran, onlara ihanet eden biri olmadım, olmayacağım da…Önce elimle yazıp sonra bilgisayarda bitiriyorum… Bir direniş ise yaşamak, her sevdiğim işi, kolay ya da teknolojinin gereği diye değiştirmeyi, ters-yüz etmeyi kabul etmiyeceğim.
60 yıldır sevgiyle beni iyileştiren kalemime vefasızlık da neyin nesi?!
Okumayı çok seviyorum ama yazmayı daha çok… Öyle “müthiş“ denecek yazılar yazanları kıskanıyorum, itiraf ediyorum, ama önemli olan iyileşmek ve şifalanmak ise bu duruma takılmamak lazım…
Bütün duyguları yazmak terapi sanki
Öyle güzel bir yerde yaşıyorum ki…
Hele huzur varsa, sabah ıssız sahilde.
Balıkçıların ardı sıra, martılar koşturup duruyorsa
Mis gibi iyot kokusu ve balıkçı tekneleri ekmek peşindeyse
Daha el değmemiş güne…sabah serin, banklar ıslak, doğa uykuda ise hala…
Yazmak için acele etmiyorum, hiçbir detayı kaçırmak istemiyorum. Eve varınca diyorum ve aklımda mıh gibi tutuyorum.
Yazdıklarım mükemmel olmayabilir, şiirlerim sıradan olabilir, kimin umurunda?!
Beni iyileştiriyorlar ya, ruhum çiçek açıyor ya.
Yağmurdan sonra gökkuşağı çıkmış da ben ona ulaşmaya çalışıyorum ya…
Hele baharsa…
Hele güneş ufuktan doğmuşsa tazecik
Hele ekmek kokusu beni çocukluğuma kadar taşıyorsa…
Ben yazarak iyileşiyorsam…
Daha kaç bahar göreceğim, kaç kitap okuyup, kaç yazı yazacağımı bilemiyorsam…
Çok çabuk kana karışıyor yazmak ve kağıdın, kalemin büyüsü, sizin ruhunuza işliyor aniden…
Doğayla uyum içinde ve yazarak iyileşen bütün dostlara sevgiler…