SİYASETTE SÖZ SAHİBİ OLMAK

Cumhuriyetimiz bir yüzyılı devirdi. 

Geçtiğimiz yüzyıl siyaseti içinde kaybolursak, gözümüze büyük oranda çarpacak olan akbaba siyasetidir. 

Malumunuzdur ki akbabalar fıtratları gereği pençeleri ile avlanmak yerine cansız bedenler üzerinde gagalarıyla beslenirler. 

Sonuç olarak yırtıcı kuş değildirler fakat onlar gibi görünürler. 

Geçmiş ve günümüz türkiyesinde çok partili hayatta güdülen akbaba siyaseti neticesinde üst kademelerde söz sahibi olmak meziyet ise; bu meziyete ekseriyetle sahip olanlar pençesi güçlü olan kimseler değil, gagası güçlü olan akbabalardır. Bu gagası güçlü olanların tahribatları yetmiyormuş gibi çıkardıkları çirkin seslerin silüetleri kurtuluşa vesile olacak aydın fikirleri gölgelemektedir. Yıllardır incelediğim ve şahit olduğum bu akbaba siyasetinin toplum açısından kabul kılınması tahammül eksenimin dışında kalıyor. 

Araştırmalarım sonucu en güçlü silah; her türlü iletişime kapalı güçlü bir lider modeli ve bu liderin etkisiyle sorgusuz sualsiz odaklanmış biçimde harekete geçen bir toplum. Hareket demişken kelimenin toplum açısından osmanlıcadaki zelzele manasındaki 'hareketi-arz'dan indirgendiğini belirtmek isterim. 

Her seçim döneminde harekete geçen siyasi partiler; kelimenin geldiği noktaya odaklanmışlarcasına güddükleri siyaset, dönem dönem halkı zelzeleye uğratıyor. Ayrıştırma politikasıyla ise başka bir darbe vuruyor. Halkı zümreler haline bölen bu siyaset anlayışı güya zümrelerin güddükleri ideolojileri benimsettikleri, resmi yahut gayriresmi ortamlar oluşturur. İşleyişe bağıra bağıra dahil olanlar gelin görün ki işleyişin sorumlusu sorgu edildiğinde sadece cılız bir ses çıkmaya başlar. 

Her şeçim döneminde taban kesimin sızlanmasının asıl nedeni, bu cılız sesler olsa gerek ki parti içi liyakate zerre önem verilmiyor. Güdülen bu siyaset her iktidar döneminde değişen kadro da olsa her parti kendi nezlinde tabandan geldiğini iddia etse dahi namuslu ve dürüst insanların söz sahibi olmasını imkansız hale getiriyor.

İmkansızı denklemden ihraç etmek ise okuduğum bir kitapta şöyle belirtilmişti: “Denklemden imkansızı ihraç ettiğiniz zaman geriye ne kaldıysa muhtemel sayılmasa bile doğruyu teşkil eden o olmak zorundadır.”