3 Ekim 2012 aksam 16.30 sularında bir anne ve 4 çocuğu evlerinde hayatlarına devam ediyordu. Birden bir gürültü duyuldu ve sanki dünya baslarına yıkıldı? Yıkılan dünya değil ama kendi evleriydi hem de üzerlerine. Kendi evlerinde gelmişti ölüm binlerce kilometre uzaktan. Siyasi anlaşmazlıklardan çıkan gerginlik sonucu bir anne evlatlarına son kez sarılamadan vefat etti. Küçücük çocuklar daha hayatı tanıyamadan gittiler. Hiç sucu olmayan diğer savaş mağdurları gibi ölümün soğuk nefesini hiç tanımadıkları insanların attığı bombada hissettiler. Bizi neden öldürdünüz kimdi bize kıyan diyemicek kadar küçüktü o yavrucaklar. Oyuncakları kimsesiz, hayalleri yarım kaldı. Kimse sormadı hesabını neden oldu denmedi.
Haberde 5 ölü 17 yaralı var denildi ama 5 ölü 75 milyon yaralı vardı. Türkiye masum çocuklarına ağladı. Çaresizce karşı koyamadan ölen anaya ağladı. Kimse duymadı? Savaşta kazanan olmuyor. Barışı hep kaybediyoruz. O anne ve 4 çocuğu diğer masumlarla aynı kaderi paylaştı. Biz dünyaya barışı getirmeliyiz savaşmak kazanç sağlamıyor bizlere. Emperyalist güçler paralarına para güçlerine güç katsın diye insanlar ölemez. Birileri o masumları korumalı. İnsanın insana kulluğuna son verilmeli. Savaşlar bitmeli barışta ısrar etmeliyiz? Herkes üstüne düşeni yaptığı takdirde ütopya gibi görünen dünya barışı bir gün uyandığımızda gerçek olabilir.
Büyük şair Nazım Hikmet?inde dediği gibi ?Çocuklar ölmesin şekerde yiyebilsin?? Cumhuriyetin temellerinin atıldığı, Kültür hazinesi Sivas halkı, Sizlerle tanışma yazımı daha güzel daha mutlu bir konu üzerine yazmayı çok istedim. Çok düşündüm ama dünyanın bir yerlerinde insanlar ağlarken görmezden gelemezdim?