Siz hiç kabus gördünüz mü? Acıyı yüreğinizin ta içinde hissettiğiniz kan ter içinde uyandığınızda oh be neyse ki rüyaymış diyerek şükrettiğiniz bir müddet kendinize gelemediğiniz oldu mu? Benim birkaç kez oldu. Bir keresinde berrak bir denizde yüzüyordum. Denizin dibi görünüyordu. Gözüme çok güzel bir çakıl taşı ilişti, o taşı oradan almak istedim. Nefesimi ayarlayıp dalmaya başladım. Daha yolun yarısına gelmeden kulaklarımda şiddetli bir ağrı duymaya başladım. Vurgun yiyordum. Burnum kanamaya başladı. Su kızıla boyandı taşı da denizin dibini de göremez oldum. Nefesim azalmaya başlamıştı dönmeye karar verdim. Fakat dönüş yolu bitmek bilmiyordu. Yukarı doğru yüzüyordum yüzüyordum aynı yerdeydim. Nefesim tükenmişti artık su yutmaya başlamıştım. Tuzlu suyun acılığını bile hissetmiştim. Kusacak gibi olmuştum. Gözlerim yanıyordu tam kalbim duracaktı ki uyandım. O serin Sivas akşamında terden sırılsıklamdım. Ağzımda hala tuzlu suyun tadı vardı. İnanamıyordum bir rüyanın bu kadar gerçek gibi olmasına hatta yaşadığıma bir türlü inanamıyordum. Kendime geldikten sonra düşündüm ki önemli olan insanın ruhunda hissettiği imiş insan rahat yatağında bile var olduğunu sandığı bir ortamda ıstırap duyabiliyormuş. Düşünebiliyor musunuz bir türlü uyanamadan böyle bir rüyanın günlerce, aylarca, yıllarca hatta yüz yıllarca sürdüğünü. Sonra kendi kendime dedim ki Cehennem işte bu. Orası özel bir mekan değil. Gerçekte deniz yok, çakıl taşı yok, boğulma yok ama acıyı gerçek gibi hissetmek var. Acıyı hisseden beden değil o acıyı hisseden beyin daha doğrusu ruh. Peki hiç denizi bilmeyen birisi böyle bir rüya görebilir mi? Tabi ki Hayır. Dolayısıyla her kesin kabusu kendi bildiklerine göre olacaktır. Bedenimiz enerjisini tükettiğinde ruhumuz uykuya dalacak kendi bildiği gerçeklere göre ya kabus görecek ya da tatlı bir hülyaya dalacak yani cennetin mutluluğunu yaşamaya devam edecek. Hepinize sonsuza dek tatlı rüyalar diliyorum.