FOTOĞRAFTAKİ ZAMAN

Yok artık hayallerim 
Her yanım kırık dökük 
Dünden eksik, yarından fazlayım 
Köy kokulu yıllardan 
Kalbime gömülü gam dolu yıllara geldim

Genç yaşta yetim kaldım babadan 
En kıymetlimdi 
Bir kuşluk vakti,öz topraklarına döndü 
Bir küçük serçenin sersefil yalnızlığında kaldım 
Yetim gömleği giyindim 
Baş köşeye oturtmak istedigim babam
Sorumluluk yükledi omuzlarıma 
Ahh ki ah 
Ömrümün bilinmeyen yolculuğunda 
Bilmem ki 
Kaç provadan geçtim.

Duygularım kabardı 
Bir köşede duran
Tahta bavulu açtım 
Eski bir fotoğraf 
On yedi yaşında 
Siyah şalvarlı Malatya hatırası 
Utangaç bakışlarla,aslına bakan fotoğraf 
Yıpranmış ve yalnız. 

Mazi duruyor, tahta bavulda 
Baktım ! baktım ! durdum 
Dün güneştim 
Bu gün geceyim.

Dün deli rüzgarın sesine koşardım 
Bu gün sesim kendi yankısını tanımıyor 
Uzayan zaman kısaldı 
Bir ömrün kuzeyinde kaldım 

Dün bir yanım bahar bahçeydi 
Diğer yanım Kernek şelalesi.
Bu gün,rüyadamıyım düşdemi.
Yandığım iki şey var
Bir gençlik, birde akıp giden zaman.

Bir elimde fotoğraf 
Diğer elimde ayna 
Ayna ile göz göze geldim 
Aynaya baktım 
Aynaya da bana 
Gözlerime dolan bulut
Aynanın yüzünü ıslattı 

Fotografta bir kimlik
Aynanın yüzünde diğer bir kimlik
Bilmemki,ben hangi kimliğin hüznündeyim.
Hangi kimliğin sahibiyim 

Eyy yıllar,gurbette eskittiğim yıllar 
Benden neler çaldın neler
Tel tel ağaran saçlar bıraktın 
Öğle saatlerinin sessizliğinde 
Kalabalıkların yalnızlığında
Haziranda siyah beyaz üşüyorum 

Fotograflar zamanı durduruyor 
Ne yazık ki,
Ömrün izleri 
Aynalarda kalıyor.  

Geçen yıllarda
Aynaya yansıyanlar 
Ve 
Gençliğimi götüren zaman

Yitik düşler durağında 
Keman sesi bekleyen hayat yorgunu oldum
Sessizliğe sarılmış 
İçli bir fotoğraf gibi 

Yüküm ağırdı 
Sancılardan geçtim 
Katrelendim 
Kırk yama birikti eskilerimde 

Bilindiği gibi değil 
Fırtına vakitsiz esti 
Ve
Yıllar bana
Giderken ;
Hatırı sayılır hüzünler bıraktı. 

Kemal SARIKARTAL 
08-Haziran-2024

Zerk köyünde
Kalbime zerk edilenleri
Sizlerle paylaştım.