Bugün bir annenin 17 yaşındaki oğlunun ayakkabılarını çıkarışını, çoraplarını düzeltişinin, tekerlekli sandalyesinin aparatlarını özenle ve sabırla takmasını seyrettim işyerimin önündeki kaldırımda.
Sabırsızlıkla 7 yaşındaki oğlumun ayakkabısını giyerken nazlandığı anlar geldi aklıma.
O annenin neden bu imtihan benim başıma geldi demek yerine suskunca ve şükür dolu bakışları gözümün önünde..
O anı kameraya kaydedip çevremdeki herkese göstermek isterdim.
Geçen her dakika insana bişeyler öğretiyor.
Hiç kötülük düşünmeyen masum gencin annesinin gözlerinin içine meleksi ve ürkek bakışları geliyor aklıma Dawn sendromlu o genç ve annesi bugün çok şey kattı hayatıma.
Teship hocam Şükran Hanım, haftada en az bir defa mezarlık çevresinden geçmemizi tembih etmişti.
Kim olduğumuzu ve nereye gideceğimizi hatırlamak için...
Ve ben bu alışkanlığın yanı sıra ömrümde bir gün gözlerimi kapatıp yaşamayı, bir gün kulaklarımı tıkayıp işitme engelli biri gibi ve başka bir gün de tekerlekli sandalye ile yaşamayı deneyeceğim.
Farkındalığın farkında olmak gerek bazen.
Sevdiklerimizle birlikte alabildiğimiz her nefes için, geçirdiğimiz her dakika için Rabbimize şükretmek gerek.
Hep daha fazlasını isteyerek insanın dünyayı çekilmez bir yer haline getirmesi ne acı.
Çevresinde olan bitenden bir haber pervasızca yaşaması makam, mevki ve en tehlikelisi de sınırsız para gücüne sahip olma isteği insanı insan olma vasfından uzaklaştırıyor.
Yeryüzündeki her şey insan için yaratıldı.
Ama dikkat etmek gerekir insan herşey değildir...