35 YILIN ÖZLEM BULUŞMASI

Karşıyaka?nın önemli eğitim kurumlarından biri olan Havva Özişbakan Lisesi 1975 yılı mezunları birkaç yıldan beri düzenli olarak buluşuyoruz. Okulun ilk mezunları, üç yıla yakın süredir her ay düzenli olarak çeşitli mekanlarda özlem gideriyoruz. Mezunlarımız içinde profesörler, savcılar, bilim insanları, futbolcular, gazeteciler, yazarlar, iş dünyasının ünlü simalarının da bulunduğu ilk mezunlar, Aralık 2010?da Bostanlı İskelesi Altınbalık Restoran?da bir araya geldik. Hava Özişbakan Lisesi Mezunlar Derneği yönetim kurulundan Nazım Geniş, ?Bu bir özlem buluşmasıdır. Ayda bir kez yaptığımız buluşmamızı bu kez biraz daha geniş tuttuk. 35 yıl öncesine dönmek, dostluğumuza arkadaşlığımıza, konuşmamıza kaldığımız yerden devam etmek çok mutlu ediyor bizleri. Dostlukların üç beş kelimeye sığdığı günümüzde saatlerce birlikte olmak, konuşmak, dostluğumuzu paylaşmaktan daha güzel bir şey düşünemiyorum. Havva Özişbakan Lisesi mezunu arkadaşlarımızı, dostlarımızı, öğretmenlerimizi, Müdürümüz Bekir Akman?ı aramızda görmekten son derece mutlu olacağız. Tüm Havva Özişbakan Lisesi Ailesi gecemize davetlidir,? diyor.

Gün geldi, birkaç yıldır süren buluşmalara giderken aynı heyecanı duyuyorduk. Üstelik erken gittim. Nazım Geniş gelmiş, gelecek olanların listesini kontrol ediyordu. Ben de basını telefon ederek arıyordum. Gerçi önceden de arayıp gerekenleri iletmiştim. Arkadaşlar yavaş yavaş gelmeye başladı. Okul Müdürümüz Bekir Akman, Edebiyat Öğretmenimiz Ali Durgun, Coğrafya Öğretmenimiz Sedat Ataizi eşleriyle geldiler. Salon tamamen dolmuştu. Müzik başlamıştı. Müzisyen dönem arkadaşımız Cem Çımbarcı?ydı. Karşıyaka?nın ünlü müzisyeniydi. On beş yılı aşkın süredir aynı mekanda çalıyordu. Almanya?da uzun süre kaldıktan sonra ülke özlemi onu İzmir?e çekmişti.

Masada Güler Balcı ve oğlu, Şenay Çakır ve kardeşi Ferah, Huriye, Salih, Nadir ve eşleri yine aynı masadaydık. Huriye ilk kez geliyordu toplantımıza. Daha önce görüşmüştük ama nereden baksanız on yıldır görmüyordum. Öncelikle yapılması gerekeni tüm arkadaşlar yapıyorduk. Öğretmenlerimizin masasına gidip hal hatır soruyor, eskiye dalıyorduk kısa bir süre de olsa.

Liseden mezun olduktan sonra göremediğim Semra ve Ayşenur?u gördüm. Nasıl mutlu olduk. Dönemimizin özelliğinden olsa gerek dostluklarımız çok güzeldi. Onlar beni basından izliyorlarmış. Ben ilk kez görüyordum onları. Masamızda yemek yiyoruz desem yalan olur. Yılların özlemini konuşmak masadakilerden daha önemliydi. Konuşuyor, gülüşüyorduk.

Sıra oynamaya gelmişti. Öğretmenlerimiz yine öncülük ediyordu. Bekir Bey olsun, Ali Bey olsun, danslarıyla öncülük ediyorlardı bizlere. Sedat hocam da eksik olmuyordu oyunlardan. Sevgili Cem, bizleri söyledikleriyle 1970?li yıllara götürüyordu. Dostlarımızla, müzikle o günlere dönmüştük. Danstan sonra oyunlara sıra geldi. Yine Sevgili cem, döktürüyordu. Kuşkusuz bizler de döktürüyorduk. Öğretmenlerimiz gençlere taş çıkartıyordu.

Okulumuzun derneğine yardım amaçlı yapılan çekiliş için biletler satıldı. Çekilişte çok güzel armağanlar vardı. Hafta sonu tatilleri, giysiler, geziler, bizim Salih?in restoranında akşam yemeği, daha neler neler?

Benim şansıma beş kilo un çıktı. Tatil kazananlar çok mutluyduk. Aslında hepimiz mutlu olduk. Aldığımız biletlerle okulumuzun derneğine katkı sağlamıştık. Birlikte olmaktan çok ama çok mutlu olmuştuk. Anılar denizinde yüzmek, can dostlarla birlikte olmak, sevginin doruklarında dolaşmak çok güzeldi.

Bizler her toplantıyı iple çekiyoruz. Arkadaşlarımızla birlikte olmanın güzelliğini yaşıyoruz. Günümüzde gittikçe azalan dostluk, gittikçe yok olan, içi boşaltılan arkadaşlığa karşın sımsıkı sarılıyorduk güzelliklere. Eğer şimdiye dek denemediyseniz deneyin. Eski arkadaşlarınızla birlikte olun. Göreceksiniz ki bu başka bir güzellikmiş. Bunu tadı başka şeylerde bulunmuyor. Hepimiz şunu ayrımındayız: Her şey biter, dostluklar kalır?