CEMRE DÜŞTÜ YÜREKLERİMİZE DE DÜŞMESİ DİLEĞİYLE

''İlk cemre havaya düşüyor.Hava ısınıyor.Suya düşüyor su ısınıyor...
Ve sonra toprağa derken,bir bakmış
sın bahar geliyor.Ey benim güzel Rabbim şu buz tutmuş yüreklere de bir cemre düşür..Düşür ki;insanlık,bir bahara can çekişiyor.''
Cemre önce havaya,sonra toprağa,
sonra da suya düşer... Bilirim bu baharın müjdesidir..Gönlünde bir sevgi ışığı çaktığında bilinki hayatın baharı müjdelenmiştir.Cemrelerin havaya,toprağa, suya düşmesi yeterli değil zannımca.Bir de topraktan yaratılan insanoğlunun gönlüne düşmeli cemreler.Tüm insanların gönlüne düşmeli ki,soğumuş bu yüzden katılaşmış kalpleri ısıtmalı.. Önce gönülleri ısıtmalı o kor ateş. O'na inanılmalı gönüllere, yüreğe gönüllere düşen cemrelere...
Çocukların neşesi ve mutluluğu kadar,saf ve temiz bir sayfa açmalı sinelerde.Yıllarca külün altında kalan o soğuk yürekler ısınmalı.Bir rüzgar külü üflemeli ki,kor alevlensin yeni
den yureklerde.Sonra havaya,sonra suya,sonra toprağa döndürmeli yüzünü, havaya,suya,toprağa sırtını dönen insan.Belki gerçek bahar o cemreden sonra gelecektir.Bu gün cemreler gönüllerden gönüllere düşüversin.Çöle dönen ülkemizde, bozkıra dönen gönüllerimizde kır çiçekleri açıversin.Zira kışın mesken tuttuğu nice gönüllerin asıl bu cemrelere ihtiyacı var.Gelin "Irak gönüllerin uçurumlarına" sevgiden köprüler kuralım. Cemre olup düşelim bizi bekleyen gönüllere.Belki gelecek bahar biz olmayacağız,bir daha cemreler düşmeyecek gönlümüze.. Cemre gönle düşerse iste o zaman dört mevsim bahar olur...