Ben SİVASLI´yım.
İsmim KİRKOR. Sivas´ta doğmuş bir ERMENİ vatandaşıyım.
AMERİKA´da yaşıyorum.
İŞ ADAMIYIM, çocuklarıma devrettim sayılır bütün işlerimi?
SİVAS´tan ayrıldıktan sonra, daha hiç Sivas´a gitmedim. Özlediniz mi diye sorarsanız ?burnumda tütüyor.
?SİVAS´ın ismini televizyonlarda, gazetelerde, internette görünce duyunca kalbimde büyük akisler oluşuyor.
80 küsür yaşındayım. SİVAS´ı internetten takip etmeye çalışıyorum.
Bundan 4 yıl önce Sayın Osman ÇELİK Beyefendi ile internette bir tanışma fırsatı oldu. Gazeteyi de oradan takip etmekte idim.
Osman ÇELİK beyefendi bana SİVAS ile ilgili duygu ve düşüncelerimi kaleme almam konusunda çok ısrar etti.
Ben ?hayır? dedim. Tam 4 yıl ?hayır? dedim.
Geçen ay beni ikna etti. ?HAYIR? dersem bu delikanlıyı kırabileceğimi düşündüm. Evet dedim. SİVAS´ın arşivi olur diye yaşamımı, duyduklarımı yazmaya karar verdim.
?BAŞIMI TAŞ YASTIĞA KOYMADAN? bu ERMENİ kardeşiniz, arkadaşınız, gözü yaşlı bir şekilde anılarını yazmaya başlayacak.
Buradan SİVAS POSTASI GAZETESİ ve çok ince bir yazar olan Osman ÇELİK BEYFENDİYE teşekkür ediyorum.
Her düşünceden insanın bu gazetede özgürce yazması bana cesaret verdi.
Bir SİVAS türküsü var bilirsiniz.
?KADERİME KÜSTÜM SANA KÜSMEDİM? diye. Bende biraz öyleceyim.SİVAS´a hiç küsmedim, sadece kaderime küstüm?
Çok uzun yıllardır ayrı olduğum memleketime, cismim dönemese de belki ama şu değersiz yazılarım döndü.
İçimde çok büyük bir heyecan var. Bu yazıyı gece kaleme alırken, ağladım. Abartmak istemiyorum ama hıçkırıklarla ağladım.
Osman Çelik beyfendiyi arayıp yazmayacağım demek istedim. Ancak ben aramadan onun mesajını gördüm.
?KİRKOR AMCA yazıyı acele bekliyorum? diye yazınca tekrar yazmaya başladım.
Yaşamda çok şey gördüm.
ACILAR gördüm, AYRILIKLAR gördüm, AÇ kaldım, ZENGİN oldum?
Ancak şu uzak diyardaki ERMENİ KARDEŞİNİZ, SİVAS´ı hiç ama hiç unutmadı.
Birkaç kuşak değirmenci bir aileyiz biz.
Dedelerim ve daha da öte atalarım değirmenci.
Güzel Babam TANRI´ya yol almadan, başucunda çok sevdiği Türk arkadaşları var idi.
Türk,Ermeni,Çerkez, Rum hepimiz Adem Babamızın çocukları değil miyiz?
Başımı taş yastığa koymadan, bu dünyadan ayrılmadan bazı şeyler yazacağım size.
Değirmenci Babam´ı yazacağım.
Beni de yanına alıp köy köy ilçe ilçe değirmen tamiri yapmaya götürünce, hafızama nakşettiğim her anıyı yazacağım.
Onun elleri yarık yarık emek kokardı. Annem de öyle onları yazacağım. Annem de emek kokardı.
Kıt kanat yaşamımızı ikame ederdik.Bir gün de babama şu eksik dediğini duymadım?
Belki cismim SİVAS TA değil ama yazılarım orada olacak. 78 yıldır rüyalarımda olan o kurak toprakları yeniden yazıp yaşayacağım.
İlk yazım girişi olsun. TANRI emaneti olan nefesi verdiği sürece, size yazmaya çalışacağım.
