YALNIZ BABALAR

Birkaç yıl önce Babalar Günü?ydü... Çocuklarını yalnız büyüten annelerin, yaşadığı zorlukların kimilerini kendi şartları içinde göğüsleyip zorlandığını düşünen biri olarak kendimi de dâhil ederek bekâr annelerin Babalar Günü?nü kutlamıştım...

Bazen insan yaşadığı şey her ne ise fazla büyütüyor gözünde. Yaşadığı hayat, acı, hüzün, dert her ne ise boş olmasın istiyor... Bir anlam bulsun bütün olup bitenler istiyor... Ama insanız, kusurluyuz, zayıf, kırılgan, ölümlü... Serçe parmağımızdaki tırnak ters dönse canımız oradan çıkıyor zannedebiliyoruz bir an için bazen... Yerli yersiz yerle bir olabiliyoruz... ***

İnsanın kendi acısını durmaksızın kendine anlatmaktan yorulduğu bir an gelir... İşte o suskunluk anında yaşadığımız şehrin uğultuları içinde bir inleme sesi duyduğunuz vakit siz de merak edip aramaz mısınız nereden geliyor bu ses diye? Bu keşmekeşin, bu araba, vapur, rüzgâr, klakson, siren, ezan, inşaat, uçak, motor, çığlık, çekiç, matkap, küfür, tezahürat sesleri içinde kim inliyor acı içinde diye irkilmez, bütün bu kalabalığa rağmen duyabildiğiniz bu sesin peşine düşmez misiniz? Azıcık kalbi olan herkes düşer... ***

Bir gece, bir yerde, neresi olduğunun pek önemi yok... Müziğin sesi o kadar yüksekti ki... O yüksek volüm içinde kendini duyurmak için bağıran insanların ortasında boş bulduğumuz bir köşeye oturmuştuk... Gecenin hayli geç bir vaktiydi... Etrafımızdaki bütün o yüksek sese rağmen o neredeyse fısıldayarak konuşuyordu ve şaşılacak bir şey ama ben onu duyuyordum... ?(...) O yüzden çok ağlamam ben... Çok da anlamam yaşını başını almış insanların cenazelerde ağlamasını. Babam bir daha evlenmedi.? dedi. Az ağlayanların gözlerine oturan kırmızı, çok kederli gelir bana. Babasının onları annesiz büyütüşünü anlatıyordu. Anneler Günü?nü neden hiç sevmediğini... ***

Anneler Günü kutlamak istemedim bu yıl... Şehrin uğultusu içinde bir inilti duyduğunda insan... Çocuklarını tek başına büyüten babaları, annesiz büyümek zorunda kalan çocukları ya da en kötüsü; bir annesi olup da yeryüzünde hakiki varlığını hissetmeden kendi kendini büyütenleri düşününce... Çocuklarını bir başına büyüten babaların, kardeşlerine erken annelik yapan kız çocuklarının yanaklarından öpelim... Ve bazı günlere fazla da anlam yüklemeyelim ki boyunları bükülmesin...