ÇAYIN TADINDA NARGİLENİN DUMANIN DA SİVAS 2

Şehre gönül vermek ilmik ilmik sabırla desen işlemek, şehre sahip çıkmak.

Şehri yaşamak yaşatmak bizim olduğunu bilmek. Havasının suyunun bir başka olduğunun farkına varmak, bunları görürken de şehir nereye gidiyor? Küçülüyor mu? Büyüyor mu? Kalkınmakta mı? Yoksa kalkınmaktan bi haber mi?

Düşünmek, peki düşünüyor muyuz? Kendimize bir soralım birey olarak bize düşen etliye sütlüye karışmadan zarları öpüp hep yek düşeş ne gelirse demek olmamalı.

Unutulan şehir olmamalı bu şehir, unutulanların şehri olamamalı, geniş acıyla bakmalı. At gözlüklerini takmak yerine çıplak gözle bu şehri şehrimizi görmeliyiz.

Toplum olarak sürekli birilerinin dürtmesini beklemek yerine bunlar ki sosyal gruplar, siyasi partiler? Neden bizler vatandaş olarak dürtmüyoruz bu şehir bizim tekelimizde değil mi bunu görmek zor değil şöyle bir bakalım?

Ev bizim, sokak bizim, mahalle bizim kısaca şehir bizim haydi canlar haydi diyelim. El ele verirsek çok şeyler olacak. Ben inanıyorum YA SİZ?

Bu sorunun cevabı zor değil olmamalıda yaşamımız akşamdan sabaha diyerek geçmemeli bu şehirde kolları sıvamalı taşın altına elleri koymalı vakit geldi ne dersiniz?

Hep birlikte güzel günlere?